Rozdział 21

     Trzy dni przed balem siedziałam w salonie razem z wujem i bawiłam się malutką piłeczką. Widziałam, że doprowadzam go tym do szału, co nawet zakomunikował mi, ale nie przestawałam. Możliwość dokuczenia mu sprawiała, że na moej twarzy pojawiał się uśmiech. No i lepszego zajęcia nie miałam, szczególnie, że mama gdzieś tam wyszła, a Rose poszła "uczyć się do koleżanki". Oczywiście, tą koleżanką był Jake, a nauka była randką. Kryłam ją jednak. Nie mogłabym jej wydać, za bardzo ją kochałam. Po przyjacielsku, oczywiście. Nawet, jeśli ostatnio miała dla mnie mniej czasu.
     - Nie masz lepszego zajęcia? - Zapytał wuj.
     - Nie.
     Wrócił do czytanej przez siebie gazety, a ja nadal bawiłam się piłeczką. W pewnym momencie uciekła mi, turlając się do mężczyzny. Nawet piłka była przeciwko mnie. Wuj złapał ją i nie wypuścił, nie odwracając wzroku od gazety.
     - Ej, no, oddaj piłeczkę - poprosiłam.
     Pokręcił głową, nadal nie odrywając wzroku od gazety. Zaczęłam stukać palcami o stół. Wuj posłał mi zirytowane spojrzenie.
     - Amy, idź do siebie!
     - Nie, nie mam już co robić.
     - Idź spać! Albo zrób cokolwiek innego!
     Nie rozumiałam, dlaczego tak mu to przeszkadzało, ale postanowiłam w to nie wnikać. Lubiłam się z nim droczyć, ale co za dużo, to nie zdrowo.
     - Co jest takiego fajnego w gazecie o samochodach? - Spytałam, bo właśnie taką gazetę przeglądał, po raz pierwszy w życiu. To było bardzo dziwne.
     - Amy, aż tak ci się nudzi? - Zapytał w odpowiedzi, a ja pokiwałam głową. - To idź na łowy.
     - O, popatrz, już mi się przestało nudzić! - Skłamałam.
     Przewrócił oczami i wrócił do gazety, a ja podparłam głowę na ręce i zatopiłam się w mało istotnych myślach. Ta nuda była nie do wytrzymania.
     - A tak w ogóle - powiedziałam po chwili - dlaczego ta dwójka idiotów wróciła do Akademii?
     - A co, miałaś ochotę znosić ich kłótnie?
     Uśmiechnęłam się.
     - Daj spokój, możnaby łatwo ich sobie przyporządkować.
     - Chyba nie chcę wiedzieć, w jaki sposób zrobiłabyś to.
     Powiedział gościu, który jeszcze nie dawno karał mnie magią i doprowadził do wstrząsu mózgu. Och, zapomniałabym o grożeniu śmiercią i zabiciu mojego ojca.
     - Och, przestań, nie jestem okrutna. Nie zrobiłabym im krzydwy... No, może nie wielką. Ale na złe nie wyszłoby to im.
     - Taa, już sobie to wyobrażam - mruknął z nie dowierzaniem.
     - Wątpisz we mnie?
     - Nie, Amy. Wątpie w to, komu wyszłoby to na dobre. Jestem pewien, że nie im, szczególnie, że nie jesteś zbyt cierpliwa. Tu nie chodzi o to, żeby chodzili podporządkowani, ale cali w siniakach, bo piętnastolatce nudziło się.
     - Nie nudziło. I nie cali w siniakach. Trochę podrażniłoby się ich. Poza tym, jakoś ci nie przeszkadzało, jak chodziłam jeszcze nie dawno w siniakach.
     Cholera, zezłościłam go, dość porządnie, co zauważyłam poprzez jego minę oraz niebezpieczny błysk w oczach. Mogłam trzymać język za zębami.
      - Miałaś siedzieć w domu, nie wychodzić na zewnątrz. No i nadal nie wiem, gdzie wtedy byłaś.
     Super, wkopałam się, sama. Jeszcze tego mi było potrzeba.
     - Już ci mówiłam, że u koleżanki. Odpisywałam zadanie - odparłam obojętnie, chociaż byłam trochę zdenerwowana.
     Nie uwierzył mi, ale nie odpowiedział. Wrócił do czytania swojej gazety, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy nie drążył tematu bo wiedział, że nie powiem mu prawdy, czy co. A może zobaczył, że jestem zdenerwowana i uznał, że lepiej nie powiększać tego?
     - Oddasz mi tą piłkę? - Spytałam po dłuższej chwili.
     - Podaj mi jeden powód, dla którego miałbym to zrobić.
     - Ponieważ potrzebuję mieć zajęcie rąk.
     - Porysuj. Lubisz to.
     Zdziwiłam się.
     - Skąd wiesz, że... Grzebałeś w moich rzeczach! - Krzyknęłam oburzona.
     Z regału przy ścianie spadły dwie książki. Oczy wuja zalśniły niebezpiecznie.
     - Przepraszam. Nie kontroluję tego - powiedziałam.
     Nie chciało mi się wstawać, więc skoncentrowałam się i po chwili obie książki wróciły na swoje miejsce. Mężczyzna wrócił do gazety, a ja zastanawiałam się przez chwilę, czy by nie dało się odebrać mu piłki za pomocą magii. Miałam już spróbować, gdy spojrzał na mnie.
     - Amy, co ty znowu kombinujesz?!
     - Nie mogę być aż tak przewidywalna - mruknęłam, nie dowierzając.
     - Nie? To popatrz w lustro w momencie, kiedy coś kombinujesz. Jesteś wtedy skupiona i zatopiona w myślach jak nigdy wcześniej.
     Westchnęłam. To tyle z zabawy piłeczką. Znowu zaczynała się nuda.

     W dzień balu wstałam wcześnie rano, sama nie wiem czemu. Wcześniej były normalne lekcje, a że wstałam o piątej, miałam sporo czasu na przygotowanie się do nich. Powoli zjadłam śniadanie, umyłam się, ubrałam i zbudziłam Rose, zanim to zrobił jej budzik. Nie wyglądała na szczęśliwą, ale posłusznie wstała. Podczas gdy ona wzięła się za przygotowanie do szkoły, ja zrobiłam kanapki na śniadanie dla wszystkich.
     - Amy? Znowu coś kombinujesz? - Zapytał wuj, wchodząc do kuchni.
     - Nie, dlaczego?
     - Ty nigdy nawet dla siebie nie robisz jedzenia i nie wstajesz tak wcześnie.
     - Nie mogłam spać. I czasem robię dla siebie - odpowiedziałam wesoło.
     Przewrócił oczami.
     - W wyjątkowych sytuacjach.
     Podałam mu talerz z kanapkami. Mruknął "dzięki" i usiadł przy stole, jedząc. Byłam już całkowicie gotowa do szkoły, więc stałam i czekałam, aż przyjdzie gotowa Rose, żebym mogła ją pospieszać. Zanim przyszła, do kuchni weszła mama. Podałam jej talerz i zrobiła to samo, co wuj. Dziesięć minut później pospieszałam przyjaciółkę.
     - Amy, nie ma nawet siódmej, więc gdzie się tak śpieszysz? - Spytała.
     - Do szkoły.
     - Wiesz, że zasada "czym szybciej pójdziesz, tym szybciej wyjdziesz" nie obowiązuje w szkole, prawda? Czekaj... Tobie wcale nie chodzi o to, żeby jak najszybciej wyjść. Mark podoba ci się!
     Zaczerwieniłam się, bo dziewczyna miała rację. Przez cały tydzień spędzaliśmy dość sporo czasu, no i chłopak okazał się przeuroczy. Polubiłam go, trochę za bardzo... A teraz dowiedzieli się o tym wszyscy. Mama się ucieszyła, a miny wuja nie byłam w stanie rozszyfrować. Podejrzewałam jednak, że nie zbyt podoba mu się to, w końcu Mark nie należał do Klanu. Wiedziałam, że będzie mnie bacznie obserwować, tak samo jak chłopaka, a jeśli cokolwiek się dowie, zabije go.
     - Pospiesz się - mruknęłam w odpowiedzi.
     Moje pospieszanie ją na nic się zdało, jadła powoli, tak jak zwykle. Nie lubiła się śpieszyć, zawsze wstawała przed siódmą, żeby móc wszystko jak najwolniej robić. I chociaż wstawała wcześniej ode mnie, często to właśnie ja na nią czekałam.
     Lekcje w szkole mijały powoli. Przez cały czas byłam zniecierpliwiona, chciałam, żeby się skończyły. Ostatnie dwie odwołali nam, ze względu na bal, więc miałam wrócić ze szkoły wcześniej. Nic nie mówiąc mamie i wujowi, przeznaczyłam te dwie godziny na spacer z Markiem. Potem wróciłam do domu i zaczęłam się przygotowywać do balu, tak samo jak Rose.
     Chwilkę przed przyjazdem po mnie chłopaka, do pokoju wszedł wuj. Na mój widok skrzywił się.
     - Dziwnie jest widzieć cię w sukience - mruknął.
     Odwróciłam się od lustra i założyłam ręce na piersi, z lekkim uśmiechem.
     - Zmusiły mnie.
     Nie musiałam mówić, że chodzi o mamę i Rose. To było oczywiste.
     Wuj uśmiechnął się łagodnie, ale szybko wrócił do zwykłego wyrazu twarzy.
     - Amy, muszę ci mówić, że nie możesz powiedzieć nic temu twojemu koledze o Klanie?
     - Nie, wujku.
     - I dobrze. Nie jestem zadowolony, że to właśnie z nim idziesz... Ale wiem, że nie chcesz dołączyć do nas i nigdy nie będziesz z kimś z Klanu. Chyba, że zdaży się cud, ale nie wierzę w cuda.
     Nie odpowiedziałam. Wiedziałam o tym doskonale.
     - Nadal jednak mam nadzieję, że zmądrzejesz i dołączysz do nas.
      Pokręciłam lekko głową.
     - Wujku, nie chcę się teraz kłócić. Znasz moje zdanie, które raczej się nie zmieni.
     Rozległ się dzwonek do drzwi, a po chwili usłyszałam głos mamy.
     - Amy! Do ciebie!