Rozdział 20

     Kolejne dni były spokojne. Wuj nie chodził na polowania, a przynajmniej nic mi o tym nie było wiadomo. Gdy wychodził z domu, wracał dość szybko. Często się droczył z mamą, ale chyba żadnemu z nich to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Oboje często się uśmiechali i mieli dobry humor. Nigdy nie pomyślałabym, że pojawienie się mojej matki zmieni całkowicie nastrój wuja, na lepsze. A już całkowicie się nie spodziewałam tego, gdy zobaczyłam ich razem w domu, kłócących się. Kto by pomyślał, że gdy tylko zawieszą broń, będą wspaniałym rodzeństwem?
     Rose przestała chodzić ponura. Musiał poprawić jej humor Jake, bo nie rozmawiałyśmy na ten temat. Właściwie prawie w ogóle nie gadałyśmy. Ona spędzała czas głównie z Jake'iem, a ja w domu, rozmawiając najczęściej z mamą. Widać było, że stara się nadrobić stracone lata. Próbowałam jej w tym pomagać, ale kiepsko mi wychodziło.
     Tydzień przed balem mama wzięła mnie i Rose na zakupy. Oponowałam, mówiąc że nie mam z kim iść, ale nie chciała mnie słuchać.
     - Możesz tańczyć sama, Amy. Jak nawiedzona - mruknęła Rose ze śmiechem, przypominając sobie naszą rozmowę, kiedy to wuj poinformował mnie pierwszy raz, co się ze mną stanie, jeśli spróbuję użyć magii przeciwko niemu.
     Posłałam przyjaciółce mordercze spojrzenie i wyszłam za mamą z mieszkania. To spowodowało, że Rose znowu zachichotała.
     - Nie wierzę. Amy Elamine zabrakło języka w gębie.
     - Sytuacja wyjątkowa. Później wymyślę jakąś odpowiedź - odpowiedziałam.
     Pojechałyśmy do centrum handlowego. Wyszłyśmy stamtąd dopiero po czterech godzinach. Zeszłyśmy wszystkie sklepy, przymierzając w każdym po kilka sukienek. Miałam dość już po drugim sklepie, ale mama i Rose świetnie się bawiły. Zaciągały mnie siłą do mierzenia sukienek, dopóki nie wybrałam prostej, obcisłej, czarnej sukienki kończącej się w połowie uda. Przyjaciółka wybrała za to czerwoną sukienkę na ramiączkach, także obcisłą. Wyglądałyśmy super, ale nadal miałam problem z partnerem, w przeciwieństwie do Rose.
     Następnego dnia w szkole siedziałam na stołówce z przyjaciółką, jej chłopakiem i jego znajomymi. Właściwie to usypiałam, bo rozmowa była cholernie nudna i dotyczyła tylko Rose i Jake'a. Po minie Trixie i Spaud'a zrozumiałam, że nudzą się nie wiele mniej ode mnie. Wreszcie uznałam, że nie wytrzymam tego i poszłam w kierunku drzwi. Nic nie jadłam, więc nie musiałam odnosić tacy. Nagle podszedł do mnie jakiś chłopak. Kojarzyłam go z widzenia, ale do tej pory nigdy nie rozmawialiśmy. Chodziliśmy razem chyba na angielski. Miał mleczną skórę, orzechowe oczy i ciemny blond włosy. Był bardzo przystojny, więc zdziwiło mnie, czego może ode mnie chcieć.
     - Hej. Amy Elamine, tak?
     - Zależy o co chodzi - odpadłam.
     Uśmiechnął się, odsłaniając rząd białych zębów.
     - O nic złego. Chciałem się tylko spytać, czy pójdziesz ze mną na bal?
     W pierwszej kolejności pomyślałam, że po prostu robi sobie ze mnie żarty. Ale jego twarz nie wyrażała żadnych oznak kłamstwa. Mówił prawdę, albo był niesamowicie utalentowanym kłamcą.
     - Nigdy nie rozmawialiśmy. Nawet nie wiem, jak masz na imię - zauważyłam.
     - Och, wybacz. Myślałem, że skoro chodzimy na angielski, to wiesz jak się nazywam. Jestem Mark Glee. Co powiesz, na spacer po szkole, póki trwa jeszcze przerwa?
     Zgodziłam się. Jeśli miałam iść z nim na bal, chciałam najpierw dowiedzieć się o nim czegokolwiek. No i udało mi się. Ma tyle lat, co ja, uwielbia sport, nauka nie za bardzo mu idzie. Był miły i zabwny. Gorzej było, gdy zaczął wypytywać o mnie. Nikt nie wiedział, że jestem pod opieką wuja, a już kompletnie nikt nie wiedział, że moja matka żyje. Rose była wyjątkiem, bo mieszkała ze mną. No i był jeszcze Jake i jego przyjaciele, którzy pewnie dowiedzieli się od mojej przyjaciółki. Ale to nie było coś, czym miałam ochotę się chwalić.
     Ostatecznie nie powiedziałam tego Markowi. Nie mam żadnych zainteresowań, więc o tym nic nie wspomniałam. Powiedziałam mu tylko, że lubię czytać książki i rysować, co było prawdą. Rzadko to robiłam, ale uwielbiałam to.
     Mark poprosił mnie o adres i powiedział, że przyjedzie po mnie. W pierwszej chwili chciałam zaprotestować, ale przypomniałam sobie, że jest ze mną mama, więc nic nikomu nie groziło, przynajmniej dopóki Mark nie wiedział o Klanie. A o tym nie zamierzałam mu powiedzieć.
     - I? Jaki jest? - Spytała mnie potem Rose, gdy rozmawiałyśmy razem w moim pokoju.
     - Kto?
     Pociągnęłam łyk herbaty z kubka, który trzymałam w ręce.
     - Mark Glee. Cała szkoła huczy od plotek.
     Jęknęłam.
     - Świetnie. Jeszcze tego mi brakowało.
     - Podobno podobasz mu się od dawna.
     - Super - burknęłam.
     - Przyjedzie po ciebie w dniu balu?
     - A co to, przesłuchanie? - Zirytowałam się. - Czekaj... Skąd wiesz, że zaprosił mnie na bal? Nic ci nie mówiłam!
     Przewróciła oczami.
     - Już ci mówiłam. Cała szkoła huczy od plotek.
     - Dlaczego nie plotkują na temat twój i Jake'a?
     - Bo Jake to nie jest największe ciacho w szkole, za którym uganiają się dziewczyny, w przeciwieństwie do Marka.
     - Mark też nie jest największym ciachem - zaprotestowałam.
     Rose uniosła brwi.
     - Tak? Podaj mi chociaż jednego, który jest od niego ładniejszy.
     Przez chwilę milczałam, przeszukując w głowie wszystkich chłopców w szkole, których zauważyłam. Nikt nie wpadł mi do głowy.
     - Idę zrobić sobie kanapkę - zmieniłam temat.
     Wstałam i wyszłam z pokoju, a Rose za mną.
     - Widzisz? Nie potrafisz podać jakiegoś nazwiska. Masz teraz przechlapane u Mari Glow.
     Spojrzałam na nią skrzywiona i weszłam do kuchni, gdzie siedziała mama z wujem.
     - Kogo?
     - Była dziewczyna Marka. Nadal podoba się jej. Jest wściekła, że...
      - Zamknij się - przerwałam jej szybko.
     W kuchni panowała cisza, a ja nie miałam ochoty, żeby ktoś jeszcze oprócz całej szkoły wiedział, że spodobałam się Markowi.
     - ... to ty podobasz się Markowi, a nie ona - skończyła.
      Rzuciłam jej mordercze spojrzenie i poczułam, że się czerwienię. Gorzej zrobiło się, gdy mama podchwyciła temat.
     - No proszę, Amy. Czyżby ktoś zaprosił cię jednak na bal? - Spytała.
     - Nikt.
     - Pan Nikt to największe ciacho w szkole - mruknęła Rose, uśmiechając się znacząco.
     Odłożyłam nóż, którym rozsmarowywałam masło. Starałam się kontrolować emocje, żeby nic złego się znowu nie stało.
     - Ooo. Opowiedz o nim coś jeszcze - poprosiła mama.
     - Jest sportowcem. Chodzi z Amy na angielski. No i teraz właściwie połowa dziewczyn jest zazdrosna. Tym bardziej, że Mark jest naprawdę miły i zabawny. Wszyscy go lubią.
     - Dosyć tego! - Przerwałam przyjaciółce. - Wystarczy już chyba tych opowieści o Marku.
     Straciłam ochotę na kanapkę, ale pomimo tego zaczęłam ją jeść, opierając się o blat. Zauważyłam, że wuj próbuje ukryć uśmiech. Co go tak rozbawiło? Moja wściekłość, czy to, że Mark zaprosił mnie na bal? A może to, że z cichej Rose zrobiła się gadatliwa?
     - Och, przestań, Amy. Masz się czym chwalić. Nie codziennie podchodzą najprzystojniejsi chłopcy w szkole do dziewczyn.
     Przewróciłam oczami. Nie miałam ochoty na rozmowę o tym.
     - Ładna pogoda dzisiaj - zmieniłam temat.
     Wuj już przestał się powstrzymywać i wybuchnął śmiechem. Uniosłam brwi, ale milczał. Przypatrywał mi się tylko z uśmiechem.
     - No i Mark przyjedzie po Amy przed balem - wypaplała Rose.
     - A co z tobą, Rose? Przyjedzie po ciebie Jake? - Spytałam.
     - Mniej więcej - odparła wymijająco.
     Nie powinnam tego robić. Wuj nie powinien widzieć Jake'a, na wypadek, gdyby przemienił się kiedyś ze swojej smoczej postaci w ludzką na jego oczach. Mielibyśmy wtedy wszyscy kłopoty. Ale możliwość dokuczenia jej była silniejsza ode mnie.
     - Coś więcej na temat Jake'a? - Zachęciła mama.
     - Gościu przesadzający z żelem do włosów - odparłam. - Właściwie tyle. Jest nudny.
     - Jake nie jest nudny! - Zaprotestowała Rose.
     - Och, nie, wcale! Tylko dzisiaj jakoś tak uśpiliście nas prawie na stołówce. Daj spokój, Rose, jest nudny, a wasze rozmowy są jeszcze nudniejsze.
     Tym razem ona posłała mi mordercze spojrzenie.
     - Kiedy jest bal? - Spytał wuj. - Za tydzień? Zapowiada się świetna zabawa.
     Cholera.