Rozdział 1

   Poczułam lekkie szarpanie oraz usłyszałam moje imię. Zamiast zareagować przewróciłam się po prostu na drugi bok. Doskonale wiedziałam, co za chwilę nastąpi. I to właśnie był problem. Wolałam nie wiedzieć. Niestety, to działo się co noc od jakiegoś tygodnia. Wcześniej również się zdarzało, ale nie tak często, raz na jakiś czas. Nigdy mi to nie odpowiadało, ale teraz, gdy przechodziłam to co noc... Miałam po prostu dość. Na moim miejscu każdy miałby. To nie jest nic przyjemnego.

    - Amy, zbudzić się, proszę - usłyszałam łagodny, dziewczęcy głos.

   Ucieszyłam się, że to była akurat Rose, a nie on. W przeciwieństwie do niego, ona miała jakieś uczucia i rozumiała mnie. Wiedziała również doskonale, że nie spałam. To była już czwarta noc, kiedy w moim pokoju pojawiała się i miała za zadanie zbudzić mnie.

    No właśnie. Miała za zadanie zbudzić mnie. Doskonale wiedziałam, co się dzieje z nie posłusznymi. I nie dostawali oni nagrody. Nie mogłam pozwolić, żeby on ukarał Rose za mnie. To byłoby po prostu nie fair.

    Przewróciłam się na drugą stronę i otwarłam oczy. Tak jak się spodziewałam, Rose wyglądała okropnie. Jej blond włosy były zaplecione w długaśny warokcz, a na twarzy malowały się ślady nie wyspania. W dzień zakrywała je makijażem, teraz jednak nie było takiej potrzeby.

    - Idź sama. Powiedz mu, że nie chciałam - uśmiechnęłam się, chociaż nie miałam na to ochoty.

    Dziewczyna pokręciła głową, tak jak to robiła od kilku nocy. Zawsze mówiłam jej to samo, a ta tak samo reagowała. Nic nowego.

    - Nie martw się o mnie, Rose. Nic mi nie będzie.

    Wiedziałam, że jej nie przekonałam, ale ostatecznie kiwnęła głową i wyszła. Westchnęłam i położyłam się na brzuchu. Wiedziałam, co się stanie rano, albo jak wrócę ze szkoły. On nie będzie szczęśliwy i nie da mi spokoju, nie tym razem. Już za bardzo mu się naraziłam.

    Nie spałam już do rana. Przez cały czas martwiłam się tym, co zastanę po wyjściu z pokoju, jednak nic się nie stało. W całym mieszkaniu panował dziwny spokój. Muszę przyznać, że nie uszczęśliwiło mnie to. Wolałabym mieć już za sobą to, co nie uchronne.

    Do szkoły poszłam sama. Cisza w domu oznaczała, że Rose jeszcze nie wróciła. Nie lubiłam chodzić tam sama, ale nie mogłam nic na to poradzić.

    W szkole, dwie minuty przed dzwonkiem, zaczęłam się zastanawiać nad wymówką dla Rose. Gdy ta spóźniała się na lekcje, zawsze to robiłam. Niestety, powoli mi się kończyły.

   - Amy! - Usłyszałam chłopięcy głos. Natychmiast go rozpoznałam. Należał do Jake'a, chłopaka Rose. Oczywiście, żadne z nich nie przyznaje się do tego, ale samo to, jak patrzą na siebie mówi za wszystko.

    Odwróciłam się i poczekałam, aż chłopak dojdzie do mnie. Stało się to bardzo szybko.

    - Rose jeszcze nie ma? - Spytał.

    - Byłeś z nimi?

    - Od jakichś trzech nocy. Mógłby wyluzować.

    W tym momencie miałam ochotę podzielenia się z Jakie'iem moimi przypuszczeniami, dlaczego jeszcze nie wyluzował. Chodziło mu o mnie. Chciał dać mi szansę. Oczywiście, z żadnej nie skorzystałam od tygodnia, no i nie zamierzałam.

    Moje myśli przerwała biegnąca Rose. Dobiegła do nas, uśmiechnęła się słodko do chłopaka i spytała mnie, czy wzięłam szczotkę i kosmetyki. Wyciągnęłam je z torby i podałam jej, a ta pobiegła do łazienki. Nie poszłam za nią, nie tym razem. Poszłam za to do klasy. Przyjaciółka za chwilę również się tam pojawiła. Wyglądała lepiej niż jeszcze przed chwilą. Włosy, które przed przyjściem do szkoły rozpuściła, uczesała, dzięki czemu nie były już w nie ładzie. Na cerze oznaki nie wyspania były już o wiele mniejsze. Była za to blada.

    W czasie lekcji zauważyłam, że Rose śpi. Modliłam się, żeby nauczyciel tego nie zauważył. To kolejny raz, i tym razem wezwałby naszego prawnego opiekuna, co źle skończyłoby się dla nas obu.

    Po skończonej lekcji poczekałam na przyjaciółkę. Zaproponowałam jej pójście do domu i wyspanie się, ale odmówiła. Właściwie bez potrzeby się pytałam, było oczywiste, że chce spędzić trochę czasu z Jakie'iem na przerwach. Po szkole nie mogła się z nim zbytnio kolegować, on nam na to nie pozwalał. 

                                                                          * * *
                                                           Za błędy wybaczcie, proszę.